Bağkur, bir zamanlar esnafın, çiftçinin, küçük işletmecinin güvencesi olarak görülen bir sistemdi. Ancak bugün, adeta sahipsiz bir evlat gibi ortada kalmış, ne bir amcası ne bir dayısı, ne de bir yakını var. Anasız, babasız, öksüz ve yetim bırakılmış bir yapıdan bahsediyoruz. Peki, bu yetim yapının mağdurları nerede? Niçin sesleri çıkmıyor? Niçin bir itiraz, bir tepki, bir hak arayışı yok? Bu hesapların içindeyiz, ama anlamak zor, gerçekten çok zor.
Bağkur’un tescili, sanki kimsenin umurunda değil. Hak edenin hakkını arayacağı bir merci, bir kapı, bir ses bulmak mümkün mü? Mağdur olduğunu haykıran yok. Başıboş kalmış bir sistemin içinde, herkes kendi derdine düşmüş gibi. Ama bu sessizlik, bu tepkisizlik, bu kabulleniş niye? Yıllarca prim ödeyenler, emeklerinin karşılığını almak için kapı kapı dolaşırken, neden kimse “Bu sistem niye böyle?” diye sormuyor? Neden bir itiraz yükselmiyor? Neden bir tepki, bir hareket, bir dayanışma yok?
Bağkur’un sahipleri, yani esnafı, işçisi, köylüsü, bu sessizliğin içinde kaybolmuş gibi. Herkes kendi yükünü sırtlanmış, kendi yarasını sarmaya çalışıyor. Ama bu yük, tek başına taşınacak kadar hafif mi? Bu yara, kendi kendine kapanacak kadar küçük mü? Hayır. Mağduriyetler birikiyor, haksızlıklar büyüyor, ama ses çıkmıyor. Sanki herkes, bu başıboşluğun bir parçası olmayı kabullenmiş. Sanki bu yetim sistemin içinde, yetim kalmayı normal görmüşüz.
Hak aramak, itiraz etmek, tepki göstermek zor mu? Belki. Ama asıl zor olan, bu sessizliğin ağırlığı altında ezilmek. Asıl zor olan, “Niye bu hesaplardayız?” diye sorup cevapsız kalmak. Bağkur’un öksüzlüğü, sadece bir sistemin değil, bir toplumun sessizliğinin de göstergesi. Bu sessizlik kırılmadıkça, bu yetim yapı sahipsiz kalmaya devam edecek. Ve bizler, anlamaya çalışarak, ama anlamadan, bu hesapların içinde kaybolacağız.
Hadi, bir ses verelim. Hadi, bir itiraz edelim. Çünkü hak, aranmadıkça bulunmaz. Ve yetimler, ancak sahiplenen bir yürek bulursa kurtulur.
